Ο ρόλος του γονιού η πιο γλυκιά δοκιμασία της ζωής

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί με μόνη την εμπειρική γνώση, δηλαδή τη μίμηση της διαπαιδαγώγησης των γονιών ή τις συμβουλές φίλων και ειδικών ή από τις οδηγίες βιβλίων και σχετικών εντύπων. Αλήθεια μεγαλώνει ένα παιδί με οδηγίες χρήσης; Μάλλον απίθανο. Όσο και να βοηθούν όλα αυτά ένα είναι το σίγουρο, χρειάζεται πολύ υπομονή, άσκηση, ενσυναίσθηση, ανεπτυγμένο ένστικτο, και πολύ- πολύ αγάπη. Και μη θεωρηθεί δεδομένο ότι αγαπούν οι γονείς το παιδί τους. Πως είναι δυνατόν να μην το αγαπούν; Το αγαπούν αλλά τις περισσότερες φορές με λάθος τρόπο.
Ναι οι γονείς αγαπούν πολύ και όμως δεν μπορούν να αποφύγουν κάποια λάθη μικρά ή μεγάλα τα οποία καθορίζουν κάποιες συμπεριφορές των παιδιών τους (όχι και τόσο παραγωγικές ), αρκετές πεποιθήσεις που ευθύνονται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν ενήλικές στη ζωή τους στις σχέσεις τους στο επάγγελμά τους κ.ο.κ.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό, η απάντηση είναι απλή « η αγάπη δεν είναι συναίσθημα είναι ρήμα, κάνω από αγάπη και αυτό προϋποθέτει κάποια άλλη πράξη η οποία πιθανόν έχει πάρει αρνητική σημασία θυσία. Και όχι θυσία σαν εκβιαστική πράξη συμμόρφωσης αλλά θυσία από αγάπη, απροϋπόθετη, αποδοχή της μοναδικότητας του παιδιού, και υποχώρηση του εγωισμού και της εγωπάθειας τους.
Το μεγάλωμα των παιδιών προϋποθέτει αποδοχή και αυτογνωσία πρώτα από όλα, πληρότητα και ψυχική γαλήνη, διάθεση για αγώνα, κουράγιο στην δυσκολίες, σταθερές αξίες, δομημένη προσωπικότητα.
Τα παιδιά δεν θέλουν σωστούς γονείς είναι πολύ επιεική και συγχωρούν, γιατί ξέρουν από ένστικτο ότι στη ζωή κάνουμε λάθη και μαθαίνουμε από αυτά. Τα παιδιά θέλουν χαρούμενους ευτυχισμένους γονείς, αγαπημένους γονείς, γονείς που πρώτα από όλα είναι ευχαριστημένοι από την ζωή τους.
Τα παιδιά δεν είναι ούτε συμπλήρωμα της ευτυχίας μας , ούτε έπαθλο γονιμότητας, ούτε μπάλωμα των κενών της ζωής των γονιών τους. Ο ρόλος του γονιού είναι η μεγάλη δοκιμασία της ζωής, το τεστ αγάπης , ο βαθμός σεβασμού, το ήθος, η επιθυμία και ικανότητα προσφοράς, η υπομονή, το θετικό πρότυπο το οποίο θα θέλει να μιμηθεί το παιδί γιατί είναι γοητευτικό.
Πόσο δύσκολα ακούγονται όλα αυτά !! Και όμως είναι τόσο απλά όταν σαν άτομα οι γονείς είναι χαρούμενοι, ήρεμοι, αγαπημένοι μεταξύ τους ,και όταν ξέρουν να διαχειρίζονται τα αρνητικά γεγονότα και να τα μεταλλάσουν σε θετικά . Όταν είναι πρόθυμοι να αλλάξουν και να δεχτούν τις διαφορές. Όταν μπορούν να θυσιάσουν τον ατομισμός τους προς όφελος των καλών σχέσεων στην οικογένεια.
Δεν μιλάμε για μία ουτοπική κατάσταση αλλά για ένα δρόμο ζωής όπου γίνονται λάθη και διορθώνονται πιθανόν με άλλα λάθη, ένα αγώνα όπου δεν υπάρχει απογοήτευση στις αποτυχίες, αλλά αισιοδοξία και κουράγιο . Και πολύ σημαντικό υπάρχει διάθεση συγνώμης και συγχώρεσης.