Ο δρόμος της καρδίας

Ακολουθούσε το μόνο σκοπό που είχε θέσει: να ζήσει τη ζωή του και όχι απλώς να επιβιώσει.» Στέφαν Τσβάϊχ Δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε την ζωή ενός άλλου ή να μην ζήσουμε την δική μας. Σκεφτείτε και γράψτε λίγα λόγια πάνω στην εξής φράση: Τι έκανα στη ζωή μου; Όταν δεν είμαστε ικανοποιημένοι λέμε: «Έχω την εντύπωση ότι δεν έκανα τίποτα στην ζωή μου». Μετά ίσως αναρωτηθούμε τι έκανε η ζωή ή η μοίρα για μας, ή για την ακρίβεια τι της επιτρέψαμε να κάνει, σε μία κατάσταση παθητικότητας που είχε εξασθενίσει όλες τις δυνάμεις
της θέλησής μας

Κάποιοι λένε:«Έζησα πολλά πράγματα αλλά δεν έζησα την ζωή μου.» Έχουν την αίσθηση πως υπάρχει κάτι κενό μέσα τους όπως μία ζωή χωρίς νόημα. Λένε λοιπόν υποταγμένοι: «Έτσι είναι η ζωή», ενώ την ίδια στιγμή μέσα τους σκέφτονται « Δεν είναι έτσι». Δεν είναι αυτό που περιμένουν, «αυτό» που έχουν ανάγκη για να βρουν την ευτυχία, την πληρότητα. Το πρόβλημα είναι πως πριν ακολουθήσουμε ένα δρόμο που να ξέρουμε ότι είναι ο δικός μας, ψάχνουμε, ψηλαφίζουμε, ξεγελιόμαστε και φτάνουμε σε αδιέξοδα. Μόνο όταν βρεθούμε στο σωστό δρόμο, μόνο τότε καταλαβαίνουμε το λόγο όλων αυτών των παρακάμψεων. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, έπρεπε να περάσουμε από εκεί. Χαράζουμε το δρόμο μας με πράξεις που ανταποκρίνονται σε καθορισμένες προσδοκίες ή επιταγές. Αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη, να μας αγαπούν και να μας αναγνωρίζουν-το σημαντικότερο πάντα- και συνεπώς να νιώθουμε ότι αξίζουμε να υπάρχουμε. Έτσι δίνουμε προτεραιότητα σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που σχετίζονται περισσότερο με την επιβίωση παρά με την ζωή: την επιβίωση της ψυχικής μας ισορροπίας. Ο Ζιραντού είπε πως το γεγονός ότι είμαστε δυστυχισμένοι δεν αποδεικνύει ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Αν αποδεχτούμε αυτό που είμαστε, μπορούμε να δούμε τι είναι δυνατό να μας προσφέρει αυτή η πραγματικότητα: να χαιρόμαστε αυτά που μας δίνει να ζήσουμε αυτή η ζωή. Ας είμαστε μέσα στη ζωή, ας μη φοβόμαστε να ζήσουμε: να γελάσουμε και να κλάψουμε. Τα δάκρυα είναι για να μας ξεπλένουν τα μάτια και έτσι να βλέπουμε πιο καθαρά. Δεν υπάρχουν όμως εδώ 10 κανόνες για το «Πώς να ζήσετε την ζωή σας». Ξέρουμε και ξέρετε ότι αυτό δεν είναι εύκολο ούτε αποτελεσματικό, γιατί δεν βασίζεται στην εσωτερική σας σοφία, το δρόμο της καρδιάς σας.

Πολλές μέθοδοι ενθάρρυνσης και παρακίνησης ή προσφοράς κινήτρων γρήγορα εξασθενούν. Γιατί; Γιατί βασίζονται μόνο στο μυαλό και όχι στα βαθιά κομμάτια του εαυτού μας, την καρδιά και το πνεύμα μας. Έχουμε ικανότητες και πηγές μέσα μας που ούτε καν συνειδητοποιούμε. Αυτό που όλοι οι άνθρωποι ψάχνουμε είναι το νόημα της ζωής… Αυτό όμως που μάλλον ψάχνουμε είναι η εμπειρία να είμαστε ζωντανοί. Αν πραγματικά θέλετε να μεγαλώσετε, να αναπτύξετε: την προσωπική σας ζωή, τις σχέσεις σας, την οικονομική σας άνεση, την καριέρα σας, την οικογένειά σας, χρειάζεται να επηρεάσετε τον τρόπο που σκέπτεστε, όπως επηρεάζετε ένα παιδί- το κάνετε να δεχτεί αυτές τις αλλαγές σταδιακά- διαφορετικά δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή.

Έχουμε κληρονομήσει τους φόβους τους πόνους και τους μύθους της οικογένειάς μας, στη συνέχεια δεν ξέρουμε αν είναι της οικογένειας μας ή δικά μας. Ακριβέστερα σαν παιδιά ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά αυτό το κάτι δεν λέχθηκε ποτέ. Δεν βλέπαμε πως θα μπορούσε να λυθεί και ποιος άλλος θα μπορούσε να το λύσει εκτός από εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να βρεις τη λύση ενός προβλήματος που δεν εκφράστηκε ποτέ και που είναι δύσκολο-αδύνατο- να εκφραστεί με λόγια.

Έτσι σαν παιδιά φορτωνόμαστε ένα ρόλο που δεν ξέρουμε που αρχίζει και που τελειώνει και για τον οποίο νιώθουμε ότι οι πιο κατάλληλοι να τον φέρουμε σε πέρας είμαστε εμείς. Ζούμε με άγχος επειδή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να εκπληρώσουμε ένα καθήκον που δεν έχει ποτέ εκφραστεί ξεκάθαρα και που έχουμε πλήρη άγνοια για τον τρόπο που είναι σωστός να ενεργήσουμε. Περιμένουμε μια πράξη που επιτέλους θα μας ελευθερώσει από αυτό το βαρύ χρέος. Και έτσι αισθανόμαστε τόσο πολύ υπεύθυνοι για τους άλλους ώστε δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με την δική μας ζωή. Ζούμε πολλές ζωές πριν ζήσουμε την δική μας. Πριν δώσουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας να ζήσει την δική του ζωή.