Και όμως μπορεί να υπάρχουν καλές σχέσεις

Τι ζητούν οι περισσότεροι άνθρωποι;; Τι είναι αυτό που είναι πιο σημαντικό στη ζωή των ανθρώπων;; Πολλοί θα πουν επιτυχία επαγγελματική, άλλοι χρήματα και πολλά υλικά αγαθά, άλλοι διασκέδαση και ταξίδια και άλλοι θα πουν οικογένεια και παιδιά.
Μήπως όμως πίσω από όλα αυτά υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό το οποίο μεταμφιέζεται στις πιο πάνω επιθυμίες; Μήπως αυτό που επιθυμούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι κάτι που είτε δεν πιστεύουν ότι υπάρχει, είτε φοβούνται ότι δεν είναι ικανοί να το έχουν, είτε το έχουν μπερδέψει με κάτι αρνητικό;
Τελικά όταν ο άνθρωπος θέλει επιτυχία επαγγελματική δεν την θέλει για να τον θαυμάζουν οι άλλοι; Να αναγνωρίζονται οι ικανότητές του; Όταν θέλει χρήματα ή εξουσία δεν είναι για να αναγνωρίζεται η δύναμή του; Να μπορεί να ελέγχει ίσως τους άλλους; Πιθανόν να εξαρτώνται από αυτόν; Όταν θέλει φίλους και οικογένεια μήπως έχει ανάγκη να ανήκει να μη μείνει μόνος; Να τον στηρίζουν και να στηρίζει; Να τον φροντίζουν και να φροντίζει;
Και όλα αυτά είναι θεμιτά. Πίσω όμως από αυτές τις επιθυμίες αποκαλύπτεται μία μεγαλύτερη επιθυμία, την οποία πολλοί δεν ομολογούν ούτε στον εαυτό τους. Είναι η επιθυμία να αγαπιούνται και να είναι αποδεχτοί για αυτό που είναι. Είναι η δίψα για αγάπη χωρίς προϋποθέσεις και όρους .
Η πι ο μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου είναι να συνυπάρχει με τους άλλους ανθρώπους αρμονικά σε σχέσεις αποδοχής και αγάπης. Όλα τα άλλα είναι διαστρεβλώσεις αυτής της ανάγκης. Είναι δείγματα τραυματικής σχέσης με την αγάπη, άγνοια και διαταραχή του φυσικού τρόπου σχέσεων.
Η κακή διαπαιδαγώγηση, τα αρνητικά κοινωνικά πρότυπα, οι κακές οικογενειακές σχέσεις, το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, και μία εποχή η οποία έχει ξεφύγει προ πολλού από τον φυσικό τρόπο λειτουργίας της, κάλυψαν αυτή την βασική ανάγκη του ανθρώπου.
Στον τομέα όπου εμφανίζεται περισσότερο αυτή η διαταραχή της εποχής αυτής είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Το πεδίο μάχης όπου νέοι, μεγάλοι αλλά και πολύ μεγαλύτεροι θυσιάζουν το αγαθό αυτό της αγάπης στο βωμό του εγωισμού τους.
Τι υποδηλώνει αυτή η παρακμή των σχέσεων; Ένα μεγάλο τραύμα στην ωριμότητα των ανθρώπων. Πιθανόν μία καθήλωση σε μια παιδικότητα η οποία δεν βρήκε τρόπο να εξελίχθη. Οι αιτίες πολλές και ποικίλες.
Και πρώτα-πρώτα ό τρόπος που βιώνεται η αγάπη και οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Και να κάποιες συχνές καταστάσεις που βλέπουμε να λειτουργούν στην πλειοψηφία των οικογενειών, υπερπροστασία, κτητικότητα, ανταγωνισμοί, λαθοθηρία, υποκρισία, υψηλές προσδοκίες, προϋποθέσεις για αποδοχή, εξαρτήσεις, απαγορεύσεις της διαφορετικότητας, βίαιες αντιπαραθέσεις, κακή επικοινωνία έως καθόλου επικοινωνία, εκβιασμοί, καταπίεση και πλήθος τέτοιων «δολοφονικών» καταστάσεων.
Όταν στη συνέχεια ο νέος και η νέα θα δοκιμάσουν να φτιάξουν μία σχέση, τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίζονται στην πρώτη δυσκολία, στην πρώτη διαφορά, στην πρώτη δοκιμασία της ωριμότητάς τους. Αν το ξεπεράσουν και προχωρήσουν χωρίς να επεξεργαστούν τις προσωπικές τους δυσκολίες, δημιουργούν οικογένειες και συζυγικές σχέσεις ίδιες οι παρόμοιες με αυτές που γνώρισαν όταν ήταν παιδιά.
Μήπως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τις σχέσεις μας και τον εαυτό μας μέσα σε μία σχέση;

Γώγα Κυριακίδου